Als kind groeide ik op in een kerk die zichzelf beschouwde als enige ware kerk: zij hadden het bij het juiste eind, alle andere kerken zaten fout. Mijn moeder was opgegroeid in een andere kerk en mijn oma in nog weer een andere kerk, dus thuis was de blik (wat) breder en was het motto: Blijf vooral zelf nadenken en doe nooit iets simpelweg omdat een ander het ook doet.
Dat leverde nogal eens lastige situaties op, omdat ik me dan niet conformeerde aan dat wat de kerk zei. Een dialoog was lastig met mensen die op voorhand al niet buiten de vastgestelde kaders konden denken. Dat was in hun beleving niet nodig, want wat zij geloofden, dat klopte gewoon en daarom was wat ik geloofde niet correct.
De laatste tijd moet ik hier vaak aan denken, als ik in gesprek ben met de ware gelovigen van de marktwerking in de zorg. Die marktwerking is in hun beleving de enige ware manier om zorgkosten te beteugelen en als je dat niet gelooft, dat snap je het gewoon niet.
Die houding baart me zorgen, omdat het elke discussie doodt. Als dan ondertussen de zorg leegloopt, (elke week stoppen ruim 2000 zorgprofessionals met werken in de zorg, om te gaan werken in een andere sector!), de kosten op blijven lopen en wachtlijsten op veel plekken weer oplopen, dan is volstrekt duidelijk dat we samen heel kritisch moeten gaan kijken naar wat er gebeurt en wat er nodig is om dit tij te keren.
Wat we nodig hebben in dit land, is een discussie over het huidige zorgstelsel. Een discussie die niet alleen over de kosten gaat, maar begint bij de kern: wat vinden we goede zorg en hoe gaan we ervoor zorgen dat dat er dan ook komt? Opbouwen vanuit een gezonde basis, waarbij een stelselwijziging niet vooraf al uitgesloten wordt, noch bij voorbaat al vaststaat, maar waarbij die gezonde basis het uitgangspunt wordt. Waarbij we breed kijken naar alle factoren die meespelen: welke zorg is nodig, welke zorg kan er geboden worden, hoe organiseren en bekostigen we dat met elkaar en wat krijgt voorrang als niet alles wat we willen en wat we kunnen, ook betaald kan worden?
Het kan beter. Zullen we dat dan ook gewoon gaan doen?
Zorg in Actie 