29 januari 2019 – Marijke Volgers
Agressie en intimidatie in de zorg: betere arbeidsomstandigheden zijn keihard nodig…
wijzijndezorg #zorginactie

Agressie en intimidatie in de zorg: betere arbeidsomstandigheden zijn keihard nodig…
Als het in de zorg ergens om zou moeten draaien, dan is het om hoop en vertrouwen. Hoop op genezing, hoop op een zinvol leven ondanks tegenslagen of beperkingen. Hoop op meedoen, op mens zijn en mens blijven onder andere mensen. Wie je ook bent en wat je ook mankeert.
En vertrouwen in die ander die jou kan helpen daarbij. Vertrouwen in de professional en vertrouwen in de medemens die mantelzorgt.
Maar daar draait het te vaak niet meer om. Flitsende PR-campagnes moeten ons doen geloven dat het daar nog altijd om draait in de zorg, maar de enorme uitstroom aan zorgprofessionals die de sector verlaten voor een andere baan laat anders zien. Zij verlaten een sector die is gaan draaien om kostenbeheersing en waardoor juist wantrouwen en daarmee ook angst zijn gaan heersen. Toezicht veranderde in controle, kwaliteitsbevordering in kwaliteitsindicatoren die omgezet werden in afvinklijsten die de tijd voor kwalitatief goede zorg opslorpen. En in al dat streven naar kostenbeheersing werd de zorg duurder en duurder. Het wrange is alleen wel dat cijfers inmiddels laten zien dat die kostenstijging juist het gevolg lijkt van dat hele apparaat dat werd opgetuigd om die kosten te beheersen en terug te dringen.
Echte kostenbeheersing zit ‘m niet in controle. Die zit ‘m in professionals die weten wat ze doen en de tijd krijgen om dat te doen. Professionals die daar waar ze aanlopen tegen hiaten in hun kennis of kunde een collega inschakelen of zichzelf gaan bijscholen en ontwikkelen. Professionals die samenwerken met elkaar, om zo de zorg voor de patiënt, bewoner of cliënt voortdurend van hoog niveau te laten zijn. Gewoon omdat je als zorgverlener nu eenmaal de beste zorg wilt geven. Omdat je als zorgverlener professional wilt zijn: deskundig op jouw terrein.
Betekent dat dan dat we alle controle maar los moeten laten? Ja en nee.
Ja, omdat controle die gedaan wordt vanuit wantrouwen en die bedoeld is om fouten af te straffen, niet past bij het respectvol omgaan met deskundige professionals.
En nee, omdat toezicht gewoon nodig is. Maar laat dat dus ook vooral toezicht zijn: meekijken met professionals die je waardeert om hun deskundigheid en die je ondersteunt in het bijsturen van die dingen die beter kunnen. Waarbij toezicht niet gaan staan boven de professional vanuit een houding van beter-weten, maar naast de professional vanuit een houding van samen willen werken aan ontwikkeling. En bij voorkeur uitgevoerd wordt door andere deskundige professionals uit de zorg die zelf ook deskundig zijn op het gebied waarop ze toezicht houden.
Die waardering voor de professional is broodnodig om werken in de zorg weer aantrekkelijk te maken en kan niet anders dan samengaan met ook een eerlijke financiële waardering. Als we dat samen kunnen doen, wordt de zorg weer een sector waarin mensen graag willen werken en willen blijven werken.
Niet nodig! Dat kunnen wij ook!
Doe met ons mee en vind ons op Facebook, Twitter en Instagram
Volgens minister @hugodejonge en werkgeversorganisatie #VGN zijn onze salarissen net zo hoog als in het #onderwijs. Hij gelooft niet dat deze -met name in #gehandicaptenzorg en #WMO – veel lager liggen. Was het al gewoonte om in deze sectoren een hbo-er niet hoger in te schalen dan fwg45, inmiddels verschuift dat zelfs naar fgw40 onder druk van steeds grotere bezuinigingen. Daarmee verdient een hbo-er op deze plekken ongeveer 1100 euro bruto per maand minder dan een leerkracht in het basisonderwijs. Niet echt de manier om het werk aantrekkelijker te maken en de #personeelstekorten in de #zorg aan te pakken.
We gaan daarom de komende tijd vacatures uitlichten waarin hbo-ers op mbo-niveau betaald krijgen om te laten zien dat dit geen incidenten zijn en er echt iets moet gebeuren.
@geraldadenouden @gabydejong74 @tommieindezorg
@minvws
@minpres
Marijke Volgers is ambulant hulpverlener in de ggz. Ze begon in maart vorig jaar met de Facebookgroep Zorg In Actie, geïnspireerd door acties in het basisonderwijs. Voor 2019 hoopt zij op een massale actie waar verpleegkundigen in groten getale aan meedoen.
(Link naar artikel staat onder de foto)
Op de laatste dag van 2018 nog even een korte terugblik. Wat een jaar hebben we achter de rug!
Op 14 maart maakte ik de facebookgroep Zorg in Actie aan en in het daaropvolgende weekend groeide deze groep in 1 klap van een paar honderd leden naar ruim 15.000.
Inmiddels zitten we daar met ruim 31.000 leden. Leden die allemaal vinden dat het anders en beter moet in de zorg. En dat grote aantal zorgt ervoor dat we aan mochten schuiven bij de minister, bij andere politici, bij werkgevers en bij vakbonden om te laten horen hoe wij tegen de problemen aankijken.
In mijn eigen gemeente leidde dat ertoe dat er een motie werd aangenomen om huishoudelijk verzorgenden al voor de afloop van de aanbesteding een hoger loon te gaan betalen. Vanaf morgen gaat dat ook daadwerkelijk gebeuren en inmiddels is mijn initiatief door een aantal andere mensen in andere gemeentes overgenomen.
Samen met onderwijs, politie en leger liepen we op 2 oktober een mars tegen de afschaffing van de dividendbelasting. Ik ben ervan overtuigd dat het zichtbaar maken van die maatschappelijke onrust rond dit thema heeft bijgedragen aan het feit dat de topman van Unilever het beruchte sms-je stuurde dat aanleiding was om de afschaffing van de dividendbelasting ook van tafel te doen.
Wat mij betreft hadden we ook met de zorg zelf al een grote actie georganiseerd om zichtbaar te maken hoe menens het ons is. Daarvoor zijn we echter nog niet met genoeg: teveel mensen in deze groep zijn inmiddels te moe om nog in actie te komen, of zijn zo murw geslagen dat ze denken dat het geen zin zal hebben. Willen we in 2019 een statement maken, dan zullen we met heel veel meer moeten zijn en zullen we onze collega’s moeten aansteken met dat actievirus. Blijf er dus over in gesprek in je eigen omgeving, want dat helpt! Het zou mooi zijn als dat zoveel actiebereidheid oplevert dat we het komende jaar wel met z’n allen actie voeren en laten zien dat het echt genoeg is geweest.
In de tussentijd gaan wij door met het voeren van gesprekken. We gaan meepraten over de aanpak van tekorten in de zorg, we gaan in gesprek met de secretaris-generaal van het ministerie van VWS en we hebben de toezegging dat we in gesprek gaan met Rita Verdonk, die aangewezen is om de regeldruk binnen de WMO aan te gaan pakken.
We blijven in gesprek met de bonden en werkgeversorganisaties en we gaan naast een kerngroep die geluiden verzamelt voor de gehandicaptenzorg ook aan de slag met kerngroepen voor de VVT, de GGZ en de ziekenhuizen, omdat deze 4 sectoren komend jaar een nieuwe CAO gaan onderhandelen en het dus belangrijk is om te laten horen wat de werkvloer zelf wil.
We gaan door, omdat de zorg dat nodig heeft. Maar dat kan alleen als we dat samen doen. Doe jij mee?