Categorie archief: Geen categorie

Zwartboek CAO schendingen

7 februari 2019 – Marijke Volgers

Hallo allemaal,

de laatste tijd zien we weer een flink aantal gevallen langs komen waarin de werkgever zich niet houdt aan de CAO: problemen rond ziekmeldingen en uitbetalen van ziekteuren, het niet uitbetalen van reistijd werk-werk, het niet uitbetalen van scholing… en ga zo nog maar even door.
We willen daar een zwartboek van maken, zodat we met bonden en VWS kunnen gaan kijken wat hieraan te doen is.
Als jij dus te maken hebt met een werkgever die zich niet aan de CAO of andere wetgeving houdt, laat dan even weten om welke werkgever het gaat en wat er concreet fout gaat. Dat mag uiteraard ook in een priveberichtje, als je bang bent dat te zichtbaar aankaarten tot problemen kan leiden!
Melden maar!

Advertentie

Brandbrief kraamzorg

29 januari 2019 – Astrid van Schaick

Een nieuw jaar dus nieuwe ronde en nieuwe kansen. Vandaag heb ik deze brief naar de minister verzonden. Ook onze beroepsorganisatie gaan deze brief ontvangen. Jullie mogen de brief delen want de meer aandacht er komt de meer kans op een betere CAO volgend jaar, maar versturen zou nog veel leuker zijn.
Helpen jullie mee??

#KraamzorginActie

Brandbrief voor minister Bruno Bruins,
Geachte minister,
Ik ben werkzaam in de zorg. In de kraamzorg om precies te zijn. Dit beroep staat zwaar onder druk. Zoals zoveel zorgberoepen, helaas. Onderzoek heeft uitgewezen dat de kraamverzorgende er het slechts vanaf komen qua salaris, arbeidsvoorwaarden en wachtvergoedingen.
Van de 10 a 11 duizend kraamverzorgende die er nodig zijn, zijn er nog rond 8.000 over.
Voor onze wachtdagen, voor we aan het werk gaan , krijgen we totaal geen vergoeding.
Wij tijdens onze werkweek in de avond/nacht een bevalling hebben en de volgende dag gewoon weer aan het werk moeten.
Wij gemiddeld 40 uur per maand onbetaalde tijd investeren in ons vak, wachtdagen, reistijd, invullen van onze uren, overdracht schrijven, kritische observatie invullen.
Wij tijdens een babyboom mentaal gedwongen worden om langer te werken dan verantwoord is, meerdere gezinnen per dag , en dan ook nog in de avond/nacht een bevalling of opstart doen.
Er collega’s uit het vak gaan zodra ze zelf een kind krijgen omdat het niet meer te combineren is.
Door het lage salaris en slechte vergoedingen wij het financieel niet meer rond krijgen door de stijgende kosten en ook daardoor weer meer kraamverzorgende het bedrijfsleven in gaan.
Wij in een angstcultuur werken zodat er zeer weinig kraamverzorgende hun mond open doen.
Er kraambureau’s failliet gaan door te hoge kosten en te lage vergoedingen voor de kraamzorg.
Er teams worden opgeheven omdat het personeel massaal ontslag heeft genomen en elders werkt.
Er onvoldoende vergoedingen zijn om nieuw personeel op te leiden, onze gemiddelde leeftijd is nu 44,4 jaar.
Wij vinden dat de uurvergoeding van de NZA met 10 euro per uur verhoogd moet worden.
Wij er van overtuigd zijn dat de zorgkosten de pan uit stijgen zodra wij met onze kennis niet meer werken in de gezinnen. En dat na al die investeringen in de kennis van de laatste jaren.
Wij weten dat er nu meerdere organisaties zijn die in verschillende delen van het land een stop zetten op de inschrijvingen van zwangere om zo te zorgen dat we iig de ingeschreven zwangere de zorg kunnen geven waar ze recht op hebben en bij ons de stress te verlagen, lukt lang niet altijd.
Het is nu 2 voor 12. Wij zijn een uitstervend vak. Je zou denken dat schaarste duur maakt maar dat gaat met dit beroep niet op. Vraag eens rond in uw eigen omgeving hoe men de kraamzorg heeft ervaren en hoeveel men er aan heeft gehad. Wij horen heel vaak dat we een grote toegevoegde waarde zijn geweest in de ontdekkingsreis die gezinnen hebben gehad.
Onze reddingsboei ligt bij de NZA en BO-Geboortezorg. Het is mijn inziens uw taak om deze organisaties op hun verantwoordelijkheid te wijzen en ervoor te zorgen dat onze werkgevers ons een fatsoenlijk en eerlijk salaris kunnen betalen. Betere arbeidsvoorwaarden waarbij de risico’s door beide wordt gedragen en nu zoals nu alles bij de kraamverzorgende ligt. Mijn directeur is met vervroegd pensioen gegaan. Gun ik hem maar mijzelf en mijn collega’s ook. Gaat voor ons niet gebeuren vrees ik. Met de huidige werkstress gaat het gros van de kraamverzorgende de eindstreep van pensioenleeftijd niet halen.
Astrid van Schaick, woordvoerster van kraamzorg in actie

Ministerie van VWS
tav Bruno Bruins
Postbus 20350
2500EJ Den Haag .

Hoop en vertrouwen

27 januari 2019 – Marijke Volgers

Als het in de zorg ergens om zou moeten draaien, dan is het om hoop en vertrouwen. Hoop op genezing, hoop op een zinvol leven ondanks tegenslagen of beperkingen. Hoop op meedoen, op mens zijn en mens blijven onder andere mensen. Wie je ook bent en wat je ook mankeert.
En vertrouwen in die ander die jou kan helpen daarbij. Vertrouwen in de professional en vertrouwen in de medemens die mantelzorgt.
Maar daar draait het te vaak niet meer om. Flitsende PR-campagnes moeten ons doen geloven dat het daar nog altijd om draait in de zorg, maar de enorme uitstroom aan zorgprofessionals die de sector verlaten voor een andere baan laat anders zien. Zij verlaten een sector die is gaan draaien om kostenbeheersing en waardoor juist wantrouwen en daarmee ook angst zijn gaan heersen. Toezicht veranderde in controle, kwaliteitsbevordering in kwaliteitsindicatoren die omgezet werden in afvinklijsten die de tijd voor kwalitatief goede zorg opslorpen. En in al dat streven naar kostenbeheersing werd de zorg duurder en duurder. Het wrange is alleen wel dat cijfers inmiddels laten zien dat die kostenstijging juist het gevolg lijkt van dat hele apparaat dat werd opgetuigd om die kosten te beheersen en terug te dringen.
Echte kostenbeheersing zit ‘m niet in controle. Die zit ‘m in professionals die weten wat ze doen en de tijd krijgen om dat te doen. Professionals die daar waar ze aanlopen tegen hiaten in hun kennis of kunde een collega inschakelen of zichzelf gaan bijscholen en ontwikkelen. Professionals die samenwerken met elkaar, om zo de zorg voor de patiënt, bewoner of cliënt voortdurend van hoog niveau te laten zijn. Gewoon omdat je als zorgverlener nu eenmaal de beste zorg wilt geven. Omdat je als zorgverlener professional wilt zijn: deskundig op jouw terrein.
Betekent dat dan dat we alle controle maar los moeten laten? Ja en nee.
Ja, omdat controle die gedaan wordt vanuit wantrouwen en die bedoeld is om fouten af te straffen, niet past bij het respectvol omgaan met deskundige professionals.
En nee, omdat toezicht gewoon nodig is. Maar laat dat dus ook vooral toezicht zijn: meekijken met professionals die je waardeert om hun deskundigheid en die je ondersteunt in het bijsturen van die dingen die beter kunnen. Waarbij toezicht niet gaan staan boven de professional vanuit een houding van beter-weten, maar naast de professional vanuit een houding van samen willen werken aan ontwikkeling. En bij voorkeur uitgevoerd wordt door andere deskundige professionals uit de zorg die zelf ook deskundig zijn op het gebied waarop ze toezicht houden.
Die waardering voor de professional is broodnodig om werken in de zorg weer aantrekkelijk te maken en kan niet anders dan samengaan met ook een eerlijke financiële waardering. Als we dat samen kunnen doen, wordt de zorg weer een sector waarin mensen graag willen werken en willen blijven werken.